Podwójna przeprowadzka

Przyszedł czas na zmiany. Ale tym razem takie drobne. Bo u mnie jakoś to już się utarło, że co kilka lat (chcąc, nie chcąc) mam w życiu małą rewolucję. A to zmiana pracy, a to miejsca zamieszkania, a to jeszcze jakaś inna zmiana życiowa, której nie będę nazywać po imieniu. Z Polski wyprowadziłam się w sierpniu 2011 roku. A tu rok 2016 do mnie coraz głośniej w okno puka, że trzeba by było już coś zmienić. No i tak zerka na klucze do mieszkania - ciągle te same, na paszport - ciągle wbita wiza katarska, na serdeczny palec - pusty, klucze do mieszkania, paszport, palec, klucze, paszport, palec, klucze, paszport... padło na klucze. Dostałam propozycję przeniesienia się do nowego mieszkania, z której chętnie skorzystałam. No bo jak tu nie skorzystać, skoro mieszkanie nowiutkie, ciekawie urządzone, każdy pokój z łazienką w środku, więc nie trzeba cichaczem przebiegać w ręczniku do pokoju. Do tego balkonik, własna lodówka, której nie trzeba dzielić ze współlokatorką (niby nic takiego, a jednak), basen niczym z kilku gwiazdkowego hotelu, siłownia, na której się można zgubić, a w przyszłości, mam nadzieję niedalekiej, ma być i kort do squasha, spa z jakuzzi i spożywczak pod nosem.

Ale jak tu spakować dobytek 5 letni w trzy przydzielone mi pudła plus walizki, z którymi przyjechałam. Niby wszystko mieściło się głównie w jednym pokoju, troszkę w łazience i kuchni, ale jednak trochę tego było. No ale przecież nie takie przeprowadzki się przerabiało. To była dobra okazja do przeglądu szafy, papierów i drobiazgów nagromadzonych w szufladach. Skończyło się na trzech pełnych workach na śmieci do wyrzucenia i jednym worku ciuchów na wydanie (takie rzeczy, których ja już nie noszę, ale są w dobrym stanie i komuś mogą się przydać). Przewiezienie rzeczy zajęło moment, bo firma wszystko zorganizowała. Później trzeba było to wszystko rozpakować. Mieszkanie tak jak i poprzednie, jest na dwie osoby, ale nikt jeszcze do drugiego pokoju nie został przypisany. Czyli jak na razie - cała chata wolna. Wiedziałam, że jeśli nie rozpakuję wszystkiego od razu, to będę siedziała na tych pudłach miesiąc. Zabrałam się więc do pracy. W pakowaniu pomagała mi Mama, dotrzymując towarzystwa przez Skype. Ale w nowym mieszkaniu nie miałam jeszcze podłączonego internetu, więc samej już mi tak raźnie nie szło. Co prawda nie w jeden, ale w dwa dni się z wszystkim uporałam. 

Wszystko w mieszkaniu jest nowe i piękne, tak jak to w nowych mieszkaniach bywa. Łazienkę mam w pokoju, czego brakowało mi wcześniej. Jest też balkon, co uważam za duży plus, Jedyne do czego można by się przyczepić, to widok z balkonu - druga ściana budynku i inne balkony. To samo z mojego pokoju. Ale że już taka jestem, że jak mi coś dają, to biorę, dziękuję i grzecznie cicho siedzę, więc i tym razem nie wybrzydzałam. Dopiero podczas któregoś z lotów koleżanka, która również się tam przeprowadziła, namówiła mnie do działania. Miała taką samą sytuację i przeniosła się do pokoju z lepszym widokiem. Tak mnie nakręciła, to samo zrobiła zawsze wspierająca mnie Mama, że chwyciłam za telefon i zadzwoniłam. Po 10 minutach rozmowy wszystko było już załatwione. I tak czekała mnie kolejna przeprowadzka.

Tym razem jednak przenosiłam się blisko, bo do mieszkania na przeciwko. Nie trzeba było niczego przewozić. Po prostu otworzyłam drzwi od jednego i drugiego mieszkania i poprzenosiłam wszystkie rzeczy. Teraz mieszkanie mam dużo jaśniejsze, balkon sięga aż do kuchni, a i widok jest przyjemniejszy. W międzyczasie mój grafik dawał mi niezły wycisk. Sporo latania, mało odpoczynku, a jak już był dzień wolny, to albo odsypianie, albo załatwianie kolejnych spraw. Na szczęście jestem już po urlopie, dwa tygodnie spędzone w Polsce. Baterie naładowane, można dalej działać!

Kuchnia

Widok z pierwszego balkonu

Widok z drugiego balkonu

Zasłużony odpoczynek po przeprowadzce