Katmandu cz.2

Ostatni lot roku 2011 – Katmandu. Tym razem miałam już ze sobą aparat fotograficzny, więc wykorzystałam go już na pokładzie samolotu. Co prawda zdjęcie zrobione przez małą szybkę obserwacyjną w drzwiach, otwór o rozmiarach akurat, żeby wpasować w niego aparat, ale może chociaż trochę uda mi się Wam przekazać ten niesamowity widok – Himalaje wyrastające ponad chmury.

W drodze do hotelu rozmawialiśmy w autobusie na temat plotek o hotelu w Katmandu. Nasłuchałam się już różnych rzeczy, że straszy, że światło gaśnie, że w lustrze pojawia się tajemnicza dama, że ktoś puka, coś skrzypi, itp. Ja mam swoją teorię na ten temat. Kiedy byłam w Katmandu po raz pierwszy, nic podejrzanego nie słyszałam, nic mi się nie przytrafiło. A to dlatego, że nie słyszałam tych opowieści przed przyjazdem. Natomiast jeśli ktoś się najpierw nasłucha o duchach, zjawach i innych zmorach, to umysł jest już przygotowany na wychwytywanie wszystkiego, co odbiega od normalności. Wtedy i hotel będzie się wydawał ponury, portier niczym z zaświatów, a cienie na ścianie będą się układały w upiorne kształty. Mieliśmy bardzo wyluzowanego pierwszego oficera z Jamajki, który jak tylko wychwycił, że jedna z dziewczyn naprawdę się boi, zaczął podsycać opowieści. Między innymi powiedział, że światło najpierw zacznie mrugać, a potem zgaśnie. Ja się tylko śmiałam pod nosem, bo dziewczyna była coraz bardziej przerażona ku uciesze Son of Jamaica. Postaliśmy trochę w korku wśród różnych busów, busików, monocyklów, rowerów, taczek i innych pojazdów. Dotarliśmy na miejsce, w hotelu zimno jak pierun! Na zewnątrz 16 stopni, w środku chyba tyle samo. Próbowałam coś pokombinować z klimatyzacją, ale temperatura się nie zmieniała. Zaczęłam się więc przebierać, mundurek poszedł do szafy, wstawiam sobie wodę na herbatę i nagle bzzzzzz….. światło zaczęło mrugać i zgasło! Jak mamę kocham! Naprawdę! W caluśkim hotelu! Oczy były przyzwyczajone do światła, więc nie widziałam nic, tylko czerń. Zaczęłam się śmiać, bo pomyślałam sobie o tej dziewczynie, która teraz pewnie umiera ze strachu. Ale po chwili zrobiło się jakoś tak niekomfortowo ;) Sięgnęłam więc do swojego bagażu po latarkę (tak, mam na wyposażeniu małą, poręczną latareczkę. Jak podczas nocnego lotu pasażerowie zasną, gasimy światło w całej kabinie, ale przecież trzeba się jakoś po niej poruszać). Zaświeciłam, zrobiło się już trochę lepiej. Po kilku kolejnych sekundach włączyło się światło. Niby nic takiego, może mają jakieś przeładowania, może korki im wywala, ale jak się nasłucha tylu opowieści, to nawet nie wierząc w te wszystkie bajki, przez chwilę każdy poczuje się niepewnie.

A światło w hotelu gasło tego wieczoru jeszcze trzy razy :)

Jako wieczorny relaks zaserwowałam sobie małą pogadankę na Skype z rodzinką, a później z czystego już lenistwa zamówiłam sobie jedzenie do pokoju, a co! Tyle razy słyszałam, że ktoś opowiadał, jak zamówił sobie room service, coś, co ja znałam właściwie tylko z filmów. Ale ponieważ wszystko jest dla ludzi, wybrałam sobie włoskie spaghetti, wypróbowane już podczas poprzedniego pobytu w tym hotelu i zadzwoniłam. Po niedługim czasie pan elegancko ubrany wniósł mi na jednej ręce tacę z całym posiłkiem. Skoro już się rozbijam po takich hotelach, to muszę zacząć też korzystać z ich usług i raz na jakiś czas poczuć się trochę „ę ą” ;)

Następnego dnia wiedziałam już co i jak, jeśli chodzi o tutejsze zwiedzanie. Dwie dziewczyny też chciały się wybrać, ale do Świątyni Małp, którą ja widziałam ostatnio, a nie chciałam tracić czasu na to samo, więc ponownie wybrałam się sama. Tym razem już solidnie przygotowana i z instrukcjami dla taksówkarza, gdzie ma mnie zawieźć. Tym razem nie było mafiozo w Toyocie sprzed 40 lat. Trafił mi się Filipino, ale na szczęście dość kumaty. 

Zawiózł mnie do świątyni Pashupatinath. Do samej świątyni nie mogłam wejść, bo tylko wyznawcy Hinduizmu, do tego urodzeni w Indii mogą tam wejść. Ale udało mi się zrobić kilka zdjęć z zewnątrz.

Świątynia ma miedziane dachy pokryte złotem. Ma cztery wejścia, z każdej strony jedno. Przed każdym z nich stała kolejka Hindusów. Przy jednym z wejść stoi pozłacany posąg Świętego Byka Nandin, który symbolizuje wyzwoloną duszę ludzką. Oczywiście dostrzegł mnie jakiś przewodnik i bardzo dobrze, bo pokazał mi tyle miejsc, że na pewno sama bym do nich nie trafiła – miejsca modlitwy, miejsca do składania próśb, obsypując wszystko płatkami kwiatów, ogromne znicze, od których zapala się pochodnie w podziękowaniu za spełnioną prośbę. Wielkie wrażenie wywarło na mnie Arya Ghat, miejsce używane do kremacji ciał zmarłych nad rzeką Bagmati. Właściwie na początku myślałam, że przewodnik opowiada mi o tym, co kiedyś się tu robiło, ale kiedy tam dotarliśmy, dym unosił się wysoko w powietrze, kilka stosów było rozpalonych, przy każdym z nich zgromadzona garstka rodziny. Zanim przystąpi się do takiej ceremonii, zmarłemu trzeba ogolić włosy, brwi i wąsy, nie zostawia się na nim żadnych ciuchów ani biżuterii. Owija się w specjalną tkaninę. Zazwyczaj najstarszy syn powinien się zająć podpaleniem, ale jeśli nie potrafi, można wynająć mężczyznę, który to zrobi. Wszystkie rzeczy zmarłego, ubrania, biżuteria, inne rzeczy, które miał przy sobie, wrzuca się do rzeki. Dlatego bardzo często można tam spotkać biednych ludzi, plądrujących rzekę. Całkowite spalenie ciała zajmuje 3,5 h, a prochy rozsypuje się nad rzeką. Potem syn ubiera się na biało i udaje się do świątyni, gdzie spędza 13 dni. Przy rzece jest nawet hospicjum, ludzie specjalnie przyjeżdżają tu u schyłku swojego żywota, żeby później ich ciało zostało spalone. Kremacja zapewnia im reinkarnację. Przy pogrzebaniu w ziemi nie mają na to szans. Osobne „platformy” są dla ludzi z różnych szczebli społecznych. Pierwsza z nich była dla króli, więc teraz pozostaje pusta. Druga jest dla ważnych osobistości i na tej się palił stos. Osobne są też dla ludzi armii, osobne dla ważnych ludzi biznesu. Ogólnie całe to miejsce było trochę przerażające, zwłaszcza płonące stosy… I jeszcze jedna ciekawostka, pielgrzymi bardzo często zanurzają się w rzece Bagmati wierząc, że kąpiel w wodzie zmieszanej z prochami zmarłych sprawi, że w kolejnym wcieleniu nie staną się zwierzętami..

Po drodze minęliśmy miejsce, gdzie kiedyś składano ludzkie ofiary, niestety nie mogę sobie przypomnieć nazwy tego miejsca. W każdym razie zaprzestano ofiar z ludzi około 300 lat temu, teraz raz w miesiącu składa się tu ofiarę ze zwierząt. 

Jest też posąg boga z kilkoma rozcięciami w różnych miejscach. Jeśli ktoś ma problem z nogą, przychodzi w to miejsce i wsuwa pieniądze w szparę w nodze – noga będzie wyleczona. Jeśli jest problem z sercem – jest i szpara w klatce piersiowej. 

Kawałek dalej w skałach wydrążone są trzy chatki, w których zamieszkuje trzech mnichów. Pierwszy, w najniższej chatce jest ubrany na czarno i można mu „robić wszystko i jeść wszystko, nawet ludzi”, jak powiedział przewodnik. Drugi ubiera się na biało i już ma kilka ograniczeń. Nie może jeść mięsa i musi zachować czystość. Nie ma więc swojej rodziny. Trzeci natomiast wymalowany jest na kolorowo. Cała trójka może udzielić rad, jeśli tylko ma się problem i jeśli przyjdzie się z pieniężna darowizną. A wszystkie pieniądze przeznaczane są na podróże kształcące mnichów lub na owoce dla zwierząt w tutejszym parku. 

Tenże właśnie park był kolejnym przystankiem. Sam park nie zrobił na mnie wrażenia, biegało po nim sporo małpek i jeleni. Ale za to widok na Katmandu z wysokimi, białymi szczytami w tle był już bardzo ciekawy.

Przewodnik zabrał mnie w kolejne miejsce – dom opieki Matki Teresy. Mieszkają tu same babcie i dziadzie, wygrzewający swoje stare kości w promieniach słońca w każdym możliwym miejscu. Dookoła porozwieszane pranie, ludzie śpią, modlą się, jedzą. Kuchnia funkcjonuje głównie z darowizn, więc i ja dorzuciłam parę groszy. Chciałam porobić kilka zdjęć, ale jedna babulinka zaczęła coś wykrzykiwać w swoim języku ze srogą miną, więc zrezygnowałam. Przewodnik przetłumaczył mi później jej słowa: „Co to ma być?! Wszyscy mnie fotografują! Taka piękna jestem, że tylko zdjęcia i zdjęcia! Dosyć tego!” – mniej więcej coś w tym rodzaju.

 

Ze świątyni hinduskiej wybrałam się do świątyni buddyjskiej. Wcześniej jednak podziękowałam swojemu przewodnikowi, zapłaciłam mu tyle ile chciał, bo zasłużył. Dał mi też swój numer telefonu i powiedział, że następnym razem jak będę w Katmandu, to on może oprowadzić mnie po innych miejscach. Nie trzeba nawet brać hotelowej taksówki, bo on ma swój motor :D Tak, obserwując ruch uliczny w Nepalu, przypominający ten w Indii, czyli jednym słowem samowolka, już widzę jak wsiadam na motor z jakimś Nepalczykiem, jeszcze pewnie bez kasku, bo po co komu kask ;)

Przewodnik - Nirag :)

Boudhanath – kolejny przystanek. Tym razem bez przewodnika, więc wiadomości wyszukałam sobie w sieci. To największa buddyjska świątynia w Nepalu i też najbardziej czczona. Dookoła znajduje się mnóstwo sklepików z drobnostkami dla turystów oraz wiele małych, buddyjskich świątyń. Boudhanath to ogromna biała kopuła, która potrafi oślepić odbijając promienie słońca. Podobną widziałam poprzednim razem w Świątyni Małp, ale tamta była zdecydowanie mniejsza. Jednak para oczu obserwująca każdą stronę świata to czynnik wspólny obu świątyń. Pod każdą parą oczu, zamiast nosa jest znak zapytania, oznaczający cyfrę 1 w języku nepalskim. Symbolizuje to jedność i jeden tylko sposób, by osiągnąć oświecenie, a mianowicie przez nauki Buddy. Z najwyższego miejsca kopuły rozciągają się we wszystkich kierunkach kolorowe chorągiewki, które w rzeczywistości są kolorowymi chusteczkami, zapełnionymi nepalskimi napisami.

Pierwszy obraz tej świątyni, jaki ukazał się moim oczom, był niesamowity – bielusieńka świątynia z wyraźnymi, niebieskimi oczami, ozdobiona kolorowymi chustami i ze sznurkiem medytujących mnichów tybetańskich. Do tego z ogromnych głośników rozlegały się dźwięki muzyki sprzyjającej medytacjom. Nie dało się przejść obojętnie, głębokie rozmyślania same dopadały człowieka.. Żeby chociaż trochę przybliżyć ten klimat, nagrałam krótki filmik.

Ogólnie część drugą wycieczki do Katmandu uważam za udaną. A Sylwester? Nie odczuwalny w żaden sposób w tym roku. No, może podczas żegnania pasażerów oprócz „Dziękuję, do widzenia” mówiłyśmy też „Szczęśliwego Nowego Roku”. Północ wybiła, gdy byliśmy w autobusie, jadąc z samolotu do budynku technicznego, więc bez rewelacji. W Doha – żadnego pokazu sztucznych ogni. Wszystko wystrzelali podczas National Day 18 grudnia, ale to opiszę innym razem.