Cierpliwości..

Po raz kolejny potwierdzam – loty do Indii są ciężkie. Trzeba mieć anielską cierpliwość i stalowe nerwy. I  chociaż idąc na taki lot jestem już przygotowana na wszystko, to pasażerowie potrafią mi udowodnić, że jeszcze wiele przede mną. Oprócz znanego już „Sister! Sister!” usłyszałam jeszcze „Psssst psssst!” Oż kurcze, ale się zdenerwowałam! Będzie mi tu na mnie psykał! No ale taka praca, że żebym nie wiem jak była wkurzona, nic na zewnątrz nie mogę pokazać. Nalałam mu więc z uśmiechem whisky z wodą, bo takiego drinka sobie zażyczył.

Dzień w ogóle zaczął się od lotu do Kuwejtu, przed którym spałam 4 godziny. Wróciłam, za 12 godzin kolejny lot. Do Kozikhode dotarłam więc mega zmęczona, chociaż sam lot nie był w cale taki długi, niecałe 4 godziny. Od początku w planach miałam tylko odpoczynek i tak też zrobiłam. Przespałam cały dzień, a wieczorem wybrałam się na siłownię. Nie wyszłam poza teren hotelu, chociaż pogoda była piękna, słońce i prawie 30 stopni. Po powrocie z Indii mam tylko kilkanaście godzin do kolejnego lotu – Muscat. Wracam, pakuję walizkę, złapię kilka godzin snu i fru, do Sztokholmu. I tak upłynie 6 dni. Także ze znajomymi zobaczę się po niecałym tygodniu.

Latanie czasem potrafi wykończyć. Ale czy nie jest tak z każdą pracą? Zawsze przychodzi taki moment, kiedy „zmęczenie materiału” jest naprawdę spore. Ale gdyby nie to, życie byłoby nudne. A tak przynajmniej skupiamy się przez chwilę na sobie, żeby zregenerować siły. Musimy się odprężyć, zrelaksować, zapomnieć o ostatnich kilku dniach na wysokich obrotach i przygotować się na kolejną porcję. Mój materiał jeszcze nie jest aż tak zmęczony, bez problemu pociągnę jeszcze te dwa kolejne loty: Muscat i Sztokholm. Później mam 3 dni wolnego przed Barceloną, więc wtedy będzie czas na podładowanie baterii.

W drodze powrotnej z Indii zgłosiłam się na ochotnika do galley-kuchni. Mieliśmy komplet pasażerów – 196 osób, 5 wózków z jedzeniem i piciem do przygotowania, 16 specjalnych posiłków na zamówienie, roboty więc zapowiadało się sporo. Z pewnością przybędzie kilka nowych siniaków i zadrapań. I plecy będą na pewno bolały od podnoszenia ciężkich, metalowych szuflad, w których schowane jest wszystko, czego potrzebujemy w kuchni podczas lotu. Ale to nic, siniaki i zadrapania kiedyś zejdą, plecy się wymasuje, a przynajmniej nikt nie będzie na mnie psykał! Zadowolona więc zabrałam się za swoje obowiązki, ale jedna z dziewczyn (żeby było śmieszniej – z Indii) zaczęła mi „pomagać”, przekonana, że zrobi to lepiej. Kiedy pracuje się na kuchni przy tak dużym obłożeniu, każda pomoc się przyda. Ale POMOC, a nie WTRYNIANIE SIĘ. Subtelna różnica. Szybko zrobiło się zamieszanie, bo nie wiedziałam co mam już zrobione, a co jeszcze nie. Ale jakoś sobie poradziłam. Kiedy w trakcie lotu wycierałam blat, bo ktoś rozlał trochę soku (co jest normalne, przy trzęsących warunkach pracy), koleżanka z Indii nie wytrzymała i krzyknęła do mnie z pretensjonalnym tonem: „Przestań już w końcu to czyścić! Cały czas sprzątasz i wycierasz!” No nie, tego już było za wiele. Miałam ochotę odpowiedzieć takim samym tonem, ale tylko niepotrzebnie wywiązała by się kłótnia, która nie daj Boże skończyła by się wezwaniem do szefostwa na dywanik. Powiedziałam więc grzecznie, ale stanowczo: „Moja kuchnia, to ją czyszczę! Nie wiem jak ty, ale ja lubię mieć czyste stanowisko pracy.” Odwróciłam się na pięcie i dokończyłam wycieranie. Chciałam jeszcze dodać, że to kwestia wychowania, ale w porę ugryzłam się w język. Tak więc społeczność indyjska daje mi w kość, niezależnie od tego, w której części samolotu się znajduję.

4 godziny „na zapleczu” na szczęście szybko przeleciały. Wylądowaliśmy, zameldowałam się w budynku technicznym, wychodzę na parking… Najpierw jednak wyjaśnię na jakiej zasadzie działa nasz transport. Wychodzisz przed budynek, krzyczysz do pana Hindu, Filipino, czy jaki się tam jeszcze znajdzie z rozpiską w ręku „FAREDA!” – nazwa mojego budynku, w którym mieszkam. W tym samym czasie wychodzą inne osoby i krzyczą „Al Mansoura!”, „Bin Mahmoud!”, „Elite!”, „My City!” itd. A pan Hindu/Filipino odpowiada: Al Mansoura – bus 43, Elite, My City – bus 10” itd. Wsiadasz wtedy do przypisanego busika, a ten po kilku minutach rusza w trasę i rozwozi zmęczone towarzystwo do domów. Czasami trzeba chwilę poczekać, bo nie ma akurat żadnego busa na parkingu. I nie wiem jak to działa, ale odpowiedź, którą ja zawsze najpierw słyszę to „Fareda? Wait!”. Mój budynek jest nowy, ma 5 miesięcy, mieszkają w nim same świeżynki ze stażem takim, jak ja, więc stosunkowo niedawno został dodany do trasy. Za każdym razem trzeba czekać. Tym razem po męczącym indyjskim locie wyszłam na parking i widzę 6 busów. Nie ma bata, któryś musi jechać moją trasą. I tak trzy dziewczyny z mojego lotu zostały skierowane do trzech różnych busów. Na hasło „Fareda” usłyszałam co? "Fareda? Wait!" No tak, sześć busów i żaden nie chce mnie zawieźć do domu. Trudno. Odczekałam swoje i w końcu dotarłam. Prysznic, obiad, chwila online, a za chwilę książka i spanie. Pobudka znowu wcześnie rano.

Ale że równowaga w życiu musi być, na koniec dnia dotarła do mnie miła wiadomość. Mój trening na Boeinga 777 zaplanowano na 4-5 lutego. No to teraz się dopiero zacznie, 14-godzinne latanie ;)

Czasami warto poczekać do końca dnia, zanim się go oceni :)